List pasterski Metropolity Lubelskiego na Adwent 2012 r.
Treść listu do pobrania z Internetu:
BYĆ SOLĄ ZIEMI PRZEZ WIARĘ
List pasterski Metropolity Lubelskiego na Adwent 2012 r.
Umiłowani w Chrystusie Panu!
Rozpoczynamy Adwent, czas przygotowania na przyjście Chrystusa w tajemnicy Bożego Narodzenia. Ten pierwszy okres roku liturgicznego to początek drogi, która przez bramę wiary prowadzi na spotkanie ze Zbawicielem. Jest to również wspomnienie pierwszego, historycznego Adwentu opisanego na kartach Starego Testamentu, kiedy to lud wybrany oczekiwał przyjścia zapowiadanego Mesjasza. Jego narodzenie stało początkiem decydującego etapu historii zbawienia człowieka. Kresem tej historii będzie powtórne przyjście Chrystusa w chwale, o którym mówi dzisiejsza Ewangelia.
„Do Ciebie, Panie, wznoszę moją duszę”
Te słowa powtarzaliśmy przed chwilą w śpiewie międzylekcyjnym. I wołaliśmy do naszego Boga: „Daj mi poznać Twoje drogi, Panie, naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.” Człowiek, który wybiera się w podróż, powinien dobrze znać jej cel i drogę, na której ten cel może osiągnąć.
Teksty liturgiczne pierwszej niedzieli Adwentu wskazują jasno nasz cel. Już w antyfonie na wejście czytamy słowa: "Do Ciebie, Panie, wznoszę moją duszę. Tobie ufam, Boże, niech zawód mnie nie spotka." Zaś w modlitwie dnia wołamy do Boga, aby pomógł nam przez dobre uczynki przygotować się na spotkanie przychodzącego Chrystusa – tak, abyśmy w dniu sądu mogli być zaliczeni do Jego wybranych i posiąść królestwo niebieskie.
Mamy więc jasno nakreślony cel, ostateczny cel naszego życia: wspólnotę z Chrystusem w królestwie niebieskim. Mamy ukazaną prostą i jasną drogę: świadczyć o naszej wierze przez dobre czyny. Nie ociągajmy się więc i zacznijmy już dziś. Nie odkładajmy niczego na jutro, na później. „Rozumiejcie chwilę obecną” – wzywa nas święty Paweł. – „Teraz nadeszła dla was godzina powstania ze snu. Teraz bowiem zbawienie jest bliżej nas niż wtedy, gdyśmy uwierzyli.”
Obudźmy się więc z duchowego zmęczenia i przyzwyczajenia. Niech święty czas Adwentu, czas nadziei i łaski, ożywi naszą wiarę w spełnienie się Bożych obietnic. Oto Bóg w swojej niezmierzonej łaskawości daje nam nową szansę, otwiera przed nami szeroko podwoje wiary. Ojciec Święty Benedykt XVI zaprasza nas, abyśmy naszą wiarę z radością wyznawali, gorliwie pogłębiali i konsekwentnie według niej żyli.
Czerpać ze źródeł wiary
W październiku, rozpoczynając Rok Wiary, wnieśliśmy do naszych świątyń trzy ważne księgi, wskazujące na trzy zasadnicze źródła naszej wiary. Pierwsza z nich to Pismo Święte, najcenniejsza Księga ludzkości, zawierająca słowo Boże skierowane do człowieka. Jest to słowo żywe i skuteczne, „ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca” (Hbr 4,12).
Bierzmy często do ręki Księgę Pisma Świętego. Bierzmy sobie Słowo Boże do serca. Niech Ono kształtuje nasze życie, niech wskazuje nam drogę, niech staje się światłem dla naszych stóp i lampą dla naszych kroków – w myśl zachęty, jaką kieruje do nas św. Bernard:
„Zachowuj słowo Boga, albowiem «błogosławieni ci, którzy je zachowują». Niech ono przeniknie do głębi twej duszy, niech przepoi twoje pragnienia i obyczaje. Nie zapominaj o tym chlebie, by nie stwardniało twe serce, lecz by się nim syciła twoja dusza. Jeśli w ten sposób zachowasz słowo Boga, ono też cię zachowa. Albowiem przyjdzie do Ciebie Syn razem z Ojcem swoim i Duchem Świętym; przyjdzie ów Prorok wielki, który odnowi Jeruzalem i wszystko nowym uczyni”.
Drugą księgą wystawioną w Roku Wiary w naszych kościołach są dokumenty II Soboru Watykańskiego. Zwołany pięćdziesiąt lat temu przez bł. Jana XXIII i kontynuowany przez Pawła VI był największym soborem w dziejach Kościoła. Miał za zadanie ukazać aktualność wiary i nauki chrześcijańskiej w warunkach zmieniającego się współczesnego świata.
Owocem obrad i dyskusji soborowych jest 16 dokumentów: cztery konstytucje, dziewięć dekretów i trzy deklaracje. Sobór stwierdził, że liturgia jest źródłem i szczytem działania Kościoła. Przypomniał o powszechnym powołaniu do świętości. Docenił rolę ludzi świeckich oraz zachęcił ich do odpowiedzialności za dzieło ewangelizacji. Wskazywał, że Kościół jest komunią, czyli zakorzenioną w Bogu wspólnotą miłości i łaski. Zmienił styl relacji między Kościołem i światem. W Konstytucji o Kościele w świecie współczesnym wezwał do otwartego dialogu, opartego na wzajemnym szacunku i życzliwości, któremu jednak ma towarzyszyć staranne rozeznanie i odważne świadectwo o prawdzie.
Mimo upływu lat teksty soborowe nie straciły znaczenia ani blasku. Papież Benedykt XVI zachęca, aby były na nowo „należycie odczytywane, poznawane i przyswajane jako miarodajne i normatywne teksty Urzędu Nauczycielskiego, należące do Tradycji Kościoła.” Przypomina słowa bł. Jana Pawła II, który ukazywał Sobór jako „wielką łaskę, która stała się dobrodziejstwem dla Kościoła w XX wieku” i która może stanowić „niezawodną busolę” także w nowym stuleciu.
Trzecią księgą Roku Wiary jest Katechizm Kościoła Katolickiego, opublikowany dwadzieścia lat temu przez bł. Jana Pawła II. Skierowany do całego Kościoła jest autentycznym owocem II Soboru Watykańskiego. Ukazuje wszystkim wiernym siłę i piękno wiary chrześcijańskiej. Katechizm zawiera w sobie bogactwo nauczania Kościoła na przestrzeni dwóch tysiącleci jego historii. Od Pisma Świętego do Ojców Kościoła, od mistrzów teologii po świętych, ilustruje, jak Kościół rozważał swoją wiarę i rozwijał naukę, aby dawać chrześcijanom pewność w ich życiu wiary.
Na kartach Katechizmu odkrywamy, strona po stronie, że nauka wiary Kościoła nie jest teorią, lecz spotkaniem z konkretną Osobą, z Jezusem Chrystusem, który żyje i działa w Kościele. Po wyjaśnieniu wyznania wiary następuje ukazanie życia sakramentalnego. Bez liturgii i sakramentów wyznanie wiary nie miałoby skuteczności, gdyż zabrakłoby łaski, która wspiera świadectwo chrześcijan. Podobnie nauczanieKatechizmu na temat życia moralnego nabiera swego pełnego znaczenia, jeżeli umieszczane jest w kontekście wiary, liturgii i modlitwy.
Być solą ziemi
Tak zatytułowany jest program nowego roku duszpasterskiego dla Kościoła w Polsce. Hasło to nawiązuje do słów Chrystusa, który mówił do uczniów: „Wy jesteście solą dla ziemi, lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić?” (Mt 5,13). Te słowa korespondują także z trwającym w Kościele Rokiem Wiary. W Liście apostolskim na jego rozpoczęcie Ojciec Święty napisał: „Nie możemy zgodzić się na to, aby sól utraciła smak, a światło było umieszczone pod korcem. Także współczesny człowiek może na nowo odczuć potrzebę, by – jak Samarytanka – pójść do studni i słuchać Jezusa, który zachęca do wiary w Niego i czerpania z Jego źródła, tryskającego wodą żywą. Musimy na nowo z chęcią karmić się Słowem Bożym, wiernie przekazywanym przez Kościół, i Chlebem życia, danymi jako wsparcie dla tych, którzy są Jego uczniami.”
Program duszpasterski, którego realizacja dzisiaj się rozpoczyna, kładzie nacisk na świadectwo życia chrześcijańskiego. Tworząc Kościół, który chce być solą ziemi, powinniśmy zaświadczyć o naszej bliskości z Bogiem i o solidarności z człowiekiem. Niech Rok Wiary pomaga nam odkrywać powołanie do Nowej Ewangelizacji, niech ona ożywia wszystkie wspólnoty, zwłaszcza wybrane niedawno Parafialne Rady Duszpasterskie. Wspólną naszą troską winien być przekaz wiary młodemu pokoleniu. Nadchodzący rok duszpasterski ma być także szczególnym czasem chrześcijańskiego świadectwa małżeństw i rodzin, obecności katolików w życiu społecznym, gospodarczym, kulturalnym i medialnym. Przenikając wszystkie instytucje i środowiska wierzący mają się stać „solą ziemi i światłem świata.”
Błogosławiony Jan Paweł II, podczas wizyty w Lublinie dwadzieścia pięć lat temu, pytał: „Czyż nie są «solą ziemi» te chrześcijańskie rodziny, wśród których wzrastają, powołania kapłańskie czy zakonne? Te zdrowe rodziny, gdzie młodzi czują «smak» ewangelicznej prawdy i życia w duchu tej prawdy?
Czyż nie są «światłem świata» te wspólnoty Ludu Bożego – parafie i inne środowiska, gdzie «światła nie stawia się pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim?» i bliskim, i także dalekim? Bo Chrystus mówi: «niech świeci wasze światło przed ludźmi». A światłem tym są «dobre uczynki»: życie zgodne z wiarą!
Czyż nie są, «światłem i solą ziemi» ci wierzący, którzy we wszystkich dziedzinach życia, zwłaszcza w środowisku pracy starają się wprowadzać w czyn zasady Ewangelii, sprawiedliwości, solidarności?”
Możemy te pytania Jana Pawła II kontynuować – odnosząc je do dzisiejszych znaków świadectwa wiary i wrażliwości społecznej w Lublinie, w naszej archidiecezji, w naszym regionie.
Czyż nie są „solą ziemi” ci, którzy już od dwudziestu lat prowadzą i wspierają akcję „Pomóż dzieciom przetrwać zimę”, niosąc nam wszystkim przesłanie miłości i troski o drugiego w potrzebie?
Czyż nie są „solą ziemi” wolontariusze z Centrum Wolontariatu, ze Szkolnych Kół i Parafialnych Zespołów Caritas, którzy bezinteresownie, kosztem swojego czasu i z zaangażowaniem pomagają człowiekowi cierpiącemu z różnych powodów?
Czyż nie są „solą ziemi” wszyscy wspierający Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom, Gwiazdkę Nadziei, Dar serca, Chleb dobroci, Program „Skrzydła” dający piękne świadectwo solidarności z potrzebującymi?
Niech wszystkie te oraz podobne im akcje znajdą jak najwięcej współpracowników i ofiarodawców. A wtedy nasz Adwent będzie nie tylko oczekiwaniem, ale także wyjściem naprzeciw Chrystusa, który przychodzi do nas również w bliźnich czekających na dobre serce, przyjazne słowo, pomocną dłoń i wstawienniczą modlitwę.
Drodzy Bracia i Siostry!
Sprawujemy Eucharystię, w czasie której dokonuje się cudowny Adwent, przyjście Chrystusa na ołtarz. Chrystus przychodzi do nas w swoim Słowie, aby stawało się światłem dla naszych ludzkich dróg. Daje nam siebie samego w Chlebie życia, aby być nie tylko z nami, ale także w nas: w naszych sercach, w naszych myślach i w naszych działaniach. Posyła nam Ducha Świętego, aby nas przenikał światłem i miłością.
Trwając w adwentowym oczekiwaniu na Jego przyjście, wyznajmy Mu naszą wiarę i ufność: Panie Jezu, Przewodniku naszej wiary, wokół słyszymy wiele głosów, ale tylko Twoje słowo jest Prawdą. Przemierzamy w życiu wiele szlaków, ale tylko Ty jesteś Drogą. Ciągle zdążamy ku śmierci, ale tylko ty jesteś Życiem. Ukaż nam Boże zbawienie, które przygotowałeś wszystkim narodom. Amen.
Na radosne i owocne świadectwo wiary z serca Wam błogosławię!
Wasz biskup Stanisław
